Böyle bir yazarın kitabını yazarken gülmeli, taşaklı yazamam, kimse kusura kalmasın.Yusuf Atılgan gibi az, az olmasının yanında nitelikli eserler verdi Vüs'at O. Bener. Nitelik ne lan, resmen kara yazının paşası kendisi. Buzul Çağının Virüsü ve Bay Muannit Sahtegi'nin Notları'nı geçen aylarda okumuştum. Kapalı metinler. Kapalıdan kastım, gerek cümlelerinin yapılarıyla olsun, gerek örtük anlatımıyla olsun, kolay anlaşılamayan, tekrar tekrar okunan bölümlere sahip metinler. Haddim olmayarak şöyle bir gülmeçli örnek verdiydim, isteyen bakabilir:
Buzul Çağının Virüsü'ndekinden ziyade, Bay Muannit Sahtegi'nin Notları'nda o kapkaralığı soluyoruz. Ölmek isteyen, ölemeyen, yaşayamayan bir adam var orada. Geçinmeye çalışan, evini bok basan yaşlı bir adam.Yazmakla kurtulmaya çalışıyor, kurtulamıyor. Neyden kurtulacağını da bilmiyor sanki.
Kapan da otobiyografik öğeler taşıyan bir kitap, Bener'in diğer öykü kitapları gibi. Mızıkalı Yürüyüş ve Kara Tren kadar yoğun değil bu, fakat Muannit Sahtegi'nin düşen gölgesini bulmak mümkün öykülerde.
Hoş, çok hoş. Yarın diğer öykü kitaplarından devam ederim. Lan okuldan Elçin'in Ölüm Hükmü'nü kilitlediler durduk yere, ona başladım şimdi. İki sene oldu okuyalı, bir bok hatırlamıyorum. Onu da yazarım buraya. Yakşamlar.
Sayfa: 74
YKY'de 1. Baskı: Eylül 2004
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder